धबधब्याचे पाणी अंगावर घेताना शरीरातील प्रत्येक पेशीचा पुनर्जन्मच होतोय की काय असा अनुभव मला येतो. तसा सर्वांनाच येत असेल. आपल्यातील जडत्व कायमचे निघुन जाते आणि जीवनाकडे, सृष्टीकडे, सहका-यांकडे, मित्र नातेवाईकांकडे बघण्याचा दृष्टीकोनह कायमचा बदलुन जातो. हे जग खुप सुंदर आहे. यातील प्रत्येक गोष्ट सुंदर आहे. धबधब्यामधुन खाली उतरताना खेळाडु आकाशाकडे पाहत असतो. तसाच कड्याला काटकोनामध्ये असतो. त्यामुळे त्याच्या दृष्टीस सर्व प्रथम आकाश पडत असते. अंत नसणा-या या आकाशापुढे आपले अस्तित्व ते काय? असा प्रश्न ही अनेकांना पडत असावा. जलप्रपात पाय, गुडघे, मांड्या इथपर्यंत आपल्या शरीरावर आदळत असतो. पोट, छाती, चेहरा, डोके यावर पाण्याचा प्रपात/प्रवाह जरी येत नसला तरी किमान लाडुच्या आकाराचे मोठे मोठे थेंब (यांना थेंब म्हणावे की आणखी काही?) पडत असतात. हा प्रत्येक थेंब जेव्हा प्रपातापसुन मोकळा होतो तेव्हा, त्याचे विभाजन होताना खेळाडुला दिसते. हे जणु मोतीच तुटून एकापासुन अनेक तयार झाल्यासारखे वाटते. त्या प्रत्येक तुटलेल्या थेंबांचे पुन्हा अनेक थेंब होत असतात. धबधब्याच्या पाण्याचा इतका जवळुन अनुभव घेताना, निसर्गाचा वेगळाच साक्षात्कार होत असतो. आपल्या असण्याविषयी खात्री पटल्यावर, खेळाडु या सृष्टीतील प्रत्येक छोट्या गोष्टी कृतज्ञ होण्याची शक्यता खुप जास्त असते. अनेक छोट्या गोष्टी मध्ये मोठा आनंद आहे. प्रत्येक नात्यातील गुंता अशा अनुभुती मुळे संपुन जाण्याची शक्यता देखील खुपच जास्त असते. सुरुवातीला इंच इंच सरकणारा खेळाडु, जेव्हा आत्मविश्वासपुर्वक कड्याच्या पायथ्यापाशी पोहोचतो तेव्हा त्याला वाटत असते की हा कडा आणखी उंच असावयास हवा आणि रॅपेलिंग कधी संपुच नये. आमचा खालचा कार्यकर्ता शेवटच्या टप्प्यामध्ये खेळाडु असताना त्याला सुचना देत असतो. कधी तो हॉपिंग करायला सांगतो तर कधी पुर्ण पणे आडवे होऊन उजवा हात सोडुन देऊन, जमीनीला समांतर होऊन धबधब्याचे पाण्या अंगावर घ्यायला सांगतो. मी जर कधी खाली असलो तर दोन्ही पाय गुडघ्यात मुडपुन, प्रत्यक्ष जलप्रपात खांद्यावर घेण्यासाठी बसल्यासारखी अवस्थेमध्ये खेळाडुला करायला सांगतो. पाय गुडघ्यामध्ये मुडपून धबधबा खांद्यावर घेणे मला सर्वात जास्त आवडते.

अजितचा शोध – जाकुझी मसाज

जमिनीला पाय लागुच नये असे खेळाडुस वाटत असतानाच, कडा संपतो आणि खालचा कार्यकर्ता खेळाडुस रॅपेलिंग संपल्याची जाणीव करुन देतो. अजित व्यवस्थित, हात देत सपोर्ट करीत, पाठीवर शाबासकीची थाप मारीत, सर्व सुरक्षा साधने काढुन, ती साधने पुन्हा वर पाठवतो. अंगावरील सर्व साधने काढल्यावर मग अजित सर्व खेळाडुंना जाकुझी मसाज, धबधब्यामध्ये कसा घ्यायला याचे प्रशिक्षण देतो. निसर्गाशी, मृत्युशी (खरतर असे काही नसतेच मुळी) दोन हात करुन जिंकलेला खेळाडु मग पुढचा खेळाडु खाली उतरे पर्यंत जाकुझी मसाजचा आनंद घेतो.

सुरुवात, भीती, पाय घसरणे, गलितगात्र होणे, पुन्हा भानावर येणे, रॅपलिंगचा आनंद घेणे, ते ट्पोरे थेंब, आकाश, ढग, बघणे, बिनधास्त होऊन, जमीनीला समांतर होऊन धबधव्याचे पाणी अंगावर घेणे, हे सारे साधारण चार ते पाच मिनिटांतच होते.

भीती जितकी जास्त वाटेल विजयाचा आनंद देखील तितकाच जास्त असेल

आलेल्या ग्रुपमधील सर्वांनीच रॅपलिंग केले. पण प्रथमेश ने मात्र रॅपलिंगचा थरार, चरम सीमेपर्यंत अनुभवला. भीती जितकी जास्त वाटेल विजयाचा आनंद देखील तितकाच जास्त असेल. वॉटरफॉल रॅपलिंगचा थरार सर्वांनीच अनुभवला. मग आम्ही सर्व साधने आणि दोर घेऊन कॅम्पसाईटवर आलो, दुपारचे जेवण सगळ्यांनी दाबुन हाणले. त्यातच आमच्या इथे जेवणाची अस्सल गावरान चव, आणि झालेली दमछाक यामुळे कुणीही नेहमीपेक्षा जरा जास्तच खातो. त्यामुळे आम्ही देखील दुपारच्या जेवणामध्ये कसलीही कसर करीत नाही.

जेवणानंतर, ही मंडळी निघाली. अगदी दृष्टीक्षेपातुन बाहेर जाईपर्यंत त्यांनी हात हालवत आमचा निरोप घेतला. हे सगळे ऋणानुबंध अगदी निर्व्याज, निरपेक्ष आहेत असे मला वाटते.

निसर्गशाळा जेव्हा पासुन सुरु झाले तेव्हा पासुन, प्रत्येक सहलीमध्ये मी देखील आणखी जास्त समंजस, भावनिक पातळीवर आणखी जास्त शुध्द होत चाललो आहे असा माझा स्वःतच अनुभव आहे. आपण जे काही करतो ते आपण पुर्वी करीत होतो त्यापेक्षा आणखी जास्त चांगले कसे करता येईल, स्वःत मधील आणखी प्रगत, शुध्द “मी” कसा अभिव्यक्त होईल यासाठी सतत प्रयत्न करणे मला निसर्गशाळेने शिकवले.

असो. धबधब्यासोबत रॅपलिंगचा थरार तुम्हाला कसा वाटला ते अवश्य सांगा.